Çocuk İçin Anne-Baba Tutumu
Anneliğin sağlıklı bir şekilde başlaması ve devam edebilmesi için bazı önemli noktalar vardır. Bunlar annenin çocuğunu ve eşini benimsemesi, eşinin de buna karşılık anne ve çocuğunu benimsemesi noktalarıdır ki sağlıklı bir annelik süreci için olmazsa olmazlardır. Çünkü annelik çocuk sütten kesilince, yürümeye başlayınca, okula başlayınca ya da evlenince bile biten bir durum değildir. Bu yüzden sonu olmayan bir meslek olan anneliğin sağlıklı yürüyebilmesi için karşılıklı benimsenme ve sevgi bağı çok önemlidir.
Annenin öncelikle çocuğunu benimsemesi ve her şekilde kabul etmesi gerekir. Bu sevgiden farklı olarak kabullenmekle ilgilidir. Yani her annenin rahatlıkla ve içtenlikle söyleyebileceği gibi “ben çocuğumu seviyorum, o benim her şeyimdir. Onun için her şeyi yaparım.” demek onu kabullenmek değildir. Bunlar sevgiden kaynaklı söylenen sözlerdir. Benimsemek, kabullenmek ise aklen ve kalben çocuğa hataları ve kusurlarıyla, yaşattıkları ve yaşatabileceği olumsuz durumlarıyla her zaman ve her koşulda yanında olduğunuzu hissettirmektir. Anne çocuğunu sevdiği zaman çocuğun gelişimi olumlu yönde seyreder, bağlar kuvvetlenir. Fakat benimsediğini zannederek bunu çocuğuna hissettiremiyorsa örneğin; kaşına gözüne takılıp çocuğunun çirkin olduğunu düşünerek evladına bakıyorsa bebek bile olsa çocuk bunu hissedecek ve bu durum ilerleyen yıllarda çocuğu problemli bir birey haline getirecektir. Bu sebeple kelimeler, cümleler ya da ilgilenir görünen hal ve hareketler çocuğun his dünyasında istenen etkiyi bırakmaya yetmez. İlla ki her haliyle kabul etmek, onu benimsemek yani bir bakıma gerçekten sevmek ve sevgiyle büyütmek gereklidir.
Aynı zamanda annenin eşini sevmesi, onu benimsemesi ve eşi tarafından da benimsenmesi, sevilmesi gerekir. Annenin eşini sevmemesi ya da sevse bile benimseyememesi de oldukça büyük bir sorundur. En ufak bir “keşke” bile anneyi psikolojik olarak yorabilir. Bu durum daha hamilelikle birlikte başlayan hormonsal duygusallıktan kaynaklı ilgi eksikliği hissetmeyle olabileceği gibi daha sonra da gerçek ilgisizlikten dolayı da olabilir. Bu da anneyi “keşke” demeye yöneltebilir. Asıl sorun durumun çözümlemeyerek sevgiye ve ilgiye olan açlığın zamanla asabiyete dönüşmesidir. Bu asabiyet eşe karşı olabileceği gibi çoğu zaman da çocuğa yönelmektedir. İlgisiz ve sevgisiz bir evlilikte annenin çocuğuna sevgi gösterebilmesi ise olanaksızdır. Çocuğun her hareketi anneye batmaya başlar ve durum giderek içinden çıkılması güç bir hal alabilir. Fakat eşlerin karşılıklı sevgi saygı ortamında oluşan olumlu hava hem eşler arasındaki ilişkinin arttırır hem de çocuğun gelişimine olumlu katkı sağlar.
Bu sebeple bir fidanın bile güzel ve çirkin sözlerden etkilendiği yapılan deneylerle sabitken iltifatta çiçekler açıp hakaret edildiği durumda solduğu biliniyorken; kanlı canlı yavrularımızın, o minik fidanlarımızın tatlı dille huzurlu bir aile ortamında yetiştirilmelerinin ve çiçekler açmalarının, gülücükler saçmalarının bizim elimizde olduğunu unutmayalım. Sevelim, sevilelim, her ne olursa olsun benimseyelim birbirimizi!
Çocuk İçin Anne-Baba Tutumu yazımı okudunuz. Sizinde eklemek istedikleriniz varsa yoruma yazmayı unutmayın.
Keyifli günler dilerim.
